قـه‌فـه

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را

كه به ماسوا فكندی همه سایه‌ی هما را

دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین

به علی شناختم به خدا قسم خدا را

به خدا كه در دو عالم اثر از فنا نماند

چو علی گرفته باشد سر چشمه‌ی بقا را

مگر ای سحاب رحمت تو بباری ارنه دوزخ

به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را

برو ای گدای مسكین در خانه‌ی علی زن

كه نگین پادشاهی دهد از كرم گدا را

بجز از علی كه گوید به پسر كه قاتل من

چو اسیر تست اكنون به اسیر كن مدارا

بجز از علی كه آرد پسری ابوالعجائب

كه علم كند به عالم شهدای كربلا را

چو به دوست عهد بندد ز میان پاكبازان

چو علی كه میتواند كه بسر برد وفا را

نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت

متحیرم چه نامم شه ملك لافتی را

بدو چشم خون فشانم هله ای نسیم رحمت

كه ز كوی او غباری به من آر توتیا را

به امید آن كه شاید برسد به خاك پایت

چه پیامها سپردم همه سوز دل صبا را

چو تویی قضای گردان به دعای مستمندان

كه ز جان ما بگردان ره آفت قضا را

چه زنم چونای هردم ز نوای شوق او دم

كه لسان غیب خوشتر بنوازد این نوا را

«همه شب در این امیدم كه نسیم صبحگاهی

به پیام آشنائی بنوازد و آشنا را»

ز نوای مرغ یا حق بشنو كه در دل شب

غم دل به دوست گفتن چه خوشست شهریارا

شهریار